De beheerder van Baby’s Named a Bad, Bad Thing, Diana Goodman, schrijft dat veel ouders uit zichzelf al gek zijn, maar dat ouders-in-de-maak de kroon spannen.
Tijdens hun zoektocht naar de naam met de juiste sociale status, die past bij de verwachting die ze van hun kind hebben, worden ze “Mad as march hares with swollen ankles and morning sickness.”
Loskomend van de opgesomde rijtjes die je gewoonlijk op namensites vindt, is zij aan de slag gegaan met het becommentariëren van posts die aanstaande moeders op internetforums plaatsten.
Ze kwam tot de conclusie dat aanstaande ouders zo ver afstaan van de echte wereld dat ze nog maar aan twee dingen kunnen denken:
1. Hun kind moet “uniek” zijn;
2. Het kind mag niet gepest worden met zijn naam (wat weer leidt tot andere gruwelijkheden).
Ze heeft (toch) ook een MEGA lijst lijst met foute namen samengesteld: “Because a lot of this required alphabetizing by hand, one at a time, I gained a whole new hatred for many of these names. Jaden and Jaylyn in particular, but just about any name with f*cked-up phonetics.”
Ik voel met Diana mee. Voor het schrijven van mijn boek heb ik bijna 200.000 namen moeten doorploegen. Geloof me, dan vind je geen enkele naam meer leuk. En zeker bestaande namen met unyke spellingen als Emmah en Maickel niet!