Alhoewel mensen tegenwoordig niet meer zo geheimzinnig doen over de sekse van hun ongeboren kind, vertelt nog altijd bijna niemand die ik ken vóór de geboorte iets over de naam.
Dat is een typisch Nederlands gebruik, heb ik gemerkt. In vrijwel alle (westerse) landen vertellen mensen de naam die ze in gedachten hebben al voor de geboorte.
De gouden regel, is mijn ervaring, is dat hoe geheimzinniger Nederlanders over “de” naam doen, hoe saaier die naam uiteindelijk zal zijn.
Het kan ook anders en dat is echt veel leuker dan al dat opgeklopte gedoe over de zoveelste Sem of Emma 🙂
Het mooiste voorbeeld van hoe een kind al deel uit kan maken van een gezin vóór de geboorte, komt van vrienden Jasper & Karen, ouders van bijna-kleuter Leila Rosilde.
Haar naam wist ik al tijden voor ze geboren werd, waardoor ze een voorsprong had toen ze er eenmaal was.
En deze week is Leila grote zus geworden van Mia.
Leila had het er al wéken over: “Mijn zusje is in mijn moeders buik en ze heet Mia”.
Net alsof ze er al was.
En nu is ze er!
Een vriendin van mij wist dat het een meisje werd en riep ook voortdurend haar naam, daardoor was ze inderdaad al heel erg aanwezig voor ze geboren werd. Ik zelf wilde niet weten wat het werd en de namen zeiden we ook niet. Ik vind juist die spanning daar om heen wel leuk. Gijs heette in de buik Keesje, en daar had iedereen het steeds over. Het oudste zoontje van een andere vriendin (nu 4 jaar) heeft het daar nog wel eens over, dan zegt hij, eerst heette Gijs Kees he! maar nu niet meer, nu is het gewoon Gijsje ;D