Romy mailde me een interessant artikel uit de Libelle van afgelopen week. Hierin vertellen de ouders van Zee, Zomer en Zonne waarom ze voor die bijzondere namen hebben gekomen. Ze was zo aardig de interessantste passages even over te tikken:
De moeder van Zee:
Al voor ik zwanger was van Zee had ik zijn naam in mijn hoofd. Tijdens een wandeling langs het strand besloten mijn partner en ik dat wij aan kinderen wilden beginnen. Ik keek om me heen, zag de zee en ik vond het meteen een geweldig idee om ons eerste kind zo te noemen. Een kind is een uniek wezen. Daarom heb ik geen naam gekozen die andere kinderen ook hebben, dat zou ik raar vinden. Wij vonden Zee beiden meteen een mooie naam, zowel voor een jongen als voor een meisje.
Het past bij hem: Zee houdt van zwemmen en het strand. Hij is tot nu toe erg blij met zijn naam. Ik heb altijd tegen hem gezegd dat hij zijn naam mag veranderen als hij dat wil, maar Zee past bij hem. Hij is geen doorsnee kind en laat zich niet snel leiden. Hij heeft zijn eigen ideeën, bijvoorbeeld als het gaat om zijn kleding, en dan is het logisch dat er een ‘rare’ naam bij past. Net als de zee is onze Zee diep, een denker en – zoals eb en vloed – is hij soms kalm en soms héél uitbundig.’
De moeder van Zomer (zelf heet zij Mechteld):
Zomer heft één keer gevraagd of haar naam raar was, dat was toen een kind zei dat ze een vreemde naam had. Ik vertelde haar dat Mechteld vroeger een vreemde naam was, maar dat ik me juist speciaal voelde omdat ik een naam droeg die niemand anders had.
Door Libelle ben ik op haar naam gekomen. Ik kreeg altijd Libelles van mijn schoonmoeder en daarin vertelde een oma dat ze haar kind ‘mijn zomertje’ noemde. Dat vond ik zo lief. Toen ik zwanger werd, hadden wij een zware tijd achter de rug en door de zwangerschap begon de zon weer te schijnen. Ik wist dat ons kind Zomer genoemd moest worden.
In de buurt wonen meer kinderen met zomerse namen, zo wonen er een Lente en een Bloesem. De zoon van mijn broer heet Leven, dus wij zijn wel wat aparte namen gewend in mijn omgeving.
Het grappige is dat Zomer helemaal niet van de warmte houdt. Wanneer de zon schijnt, zoekt ze de schaduw op en gaat ze het water in. En toch, hoewel ze in oktober is geboren, past de naam erg bij haar. Ze is opgewekt en extravert, wat voor mij echt zomers is. Ze staat stevig in haar schoenen. Misschien zou ze, als ze onzeker was, haar naam willen veranderen, maar ze loopt nergens tegenaan. Ik heb het idee dat ze er trots op is. Het is voor haar natuurlijk ook heel gewoon, ze kent zichzelf alleen als Zomer.’
De moeder van Zonne:
Ik vind namen met een natuurlijke eigenschap erg mooi. Op mijn lijstje stonden ook Storm en Bloeme. De vader van Zonne mocht uiteindelijk de naam kiezen en het werd Zonne. Zonne is geboren op een warme zomerse dag dus wat dat betreft klopt de naam helemaal. Eerst had ik de naam Zon bedacht. Op mijn werk had ik een mannelijke collega die Sanne heet. Een meisjesachtige naam voor een jongen, dat vond ik ook erg leuk. Daarom heb ik ‘ne’ op het eind toegevoegd. Later kan hij zichzelf Zon gaan noemen als hij wil.
Hij is een échte jongen en soms vind ik zijn naam eigenlijk niet stoer genoeg voor hem. Als mensen zijn naam horen, denken ze dat ik het over mijn dochter heb. Toen Zonne nog een baby was noemden wij hem Zonnetje. Vooral kinderen vonden dat vreemd. “Hè Zonnetje, is dat een naam?” Maar wij krijgen vooral positieve reacties op de naam. Zonne kan ‘schijnen, net zoals de zon, hij is een heftig vrolijk kind, zit vol energie en is niet te stoppen.’
Romy voegt toe: “Zomer vind ik eigenlijk best mooi klinken, al vind ik het wel wat vreemd dat ze die naam geven aan een meisje dat aan het einde van de herfst geboren is.” Jullie gedachten?