Niet dat je de naam in Japan zo letterlijk moet nemen, maar blijkbaar zoek je daar de karakters uit die bij de klank van de naam passen.
Welja, lees hier zelf maar het (Engelstalige) verhaal van de Japans-Engelse Rikuto (“person of continents”), een jongetje dat nog geboren moet worden!
Was hij een meisje geweest, dan had hij Liliana geheten, naar zijn… Italiaanse overgrootmoeder!
Grappig gebruik vind ik dat: al voor de geboorte de voornaam “verraden”.
Echter, na mijn recente verblijf in eerst Amerika en daarna Australie heb ik gemerkt dat wij de uitzonderingen zijn.
In geen enkel land ter wereld wordt zo spastisch omgegaan met informatie die enkele maanden later toch bekend zal worden gemaakt.
Ieder zijn keus natuurlijk, voordat ik op daar weer een rel mee oproep 🙂