Ik begrijp zó goed hoe Emery zich moet voelen, met ineens allemaal andere Emery’s in haar omgeving.
Vijfentwintig jaar lang kende ik maar één andere Emma. Ze is een jaar of zeven jonger en heeft een zus Floor, van mijn leeftijd.
Maar de afgelopen paar jaar… Ik heb nu een nichtje en een buurmeisje met mijn naam, plus zeker vier collega’s die hun dochter het afgelopen jaar zo hebben genoemd
En, afgaande op de statistieken, zijn er sinds het begin van de jaren negentig ongeveer 10.000 bijgekomen in Nederland. In 1974 was ik er één van 19 Emma’s.
Toen ik deze herfst in Drenthe was, schrok ik door twee bozige moeders die hun dochter terecht wezen. Binnen vijf minuten liet ik twee keer vallen wat ik in mijn handen had: het klonk precies zoals mijn moeder vroeger “Emma” zei als ze mij en mijn broer het liefst even achter het behang zou plakken.
In Ikea let ik er al niet eens meer op: de hoeveelheid Emma’s die tussen de Chevenity’s en Sjoerds uitgehaald willen worden in het Kinderparadijs Kinderland is ontelbaar.
En nu, voor een paar maanden in Australië wonend, heb ik even rust. Er lopen hier genoeg Emma’s rond (plaats 10 in NSW en plaats 13 in VIC), maar het is onverstaanbaar. Het klinkt wat knauwerig, en tegelijk als “emmer”.
Heb jij veel andere mensen in je omgeving die jouw naam dragen? Vind je het leuk?
