Normaal gesproken speuren politieagenten naar verdachte pakketjes op een van de drukste treinstations van New York. Eergisteren troffen ze bij het vertrekbord echter een vrouw aan die haar zoon ter wereld aan het brengen was.
Marie Boothe redde het niet om tijdens de ochtendspits op tijd bij het ziekenhuis te komen en dus riep ze: ”Vergeet de ambulance, laat alles maar, ik krijg de baby gewoon hier!”
De dienstdoende leden van de anti-terrorisme eenheid hielpen het kind samen met een spoorwegmedewerker ter wereld, onder luide aanmoediging van hordes forenzen. Toen duidelijk was dat het om een gezond jongetje ging kwamen volgens een van de agenten direct de aanbevelingen voor zijn naam: “Noem hem Penn, naar Penn Station!”
De kersverse moeder en kind werden naar het ziekenhuis gebracht, alwaar hij (inderdaad) Caesar Penn Boothe is genoemd. Geweldig!
Wat een verhaal. Ik vind dit wel een erg grappige vernoeming: zolang het een tweede naam is:)
Inderdaad, geweldige actie! Al moet ik er niet aan denken dat dit mij zou overkomen, ik zou waarschijnlijk ook zo’n soort ‘naamherinnering’ toepassen.
Ik vind Penn leuker dan Ceasar:-)
Haha, inderdaad..zolang het als tweede naam is is het grappig;)
Ja dat is grappig. Penn, klinkt wel bij de rest van zijn namen.
Ach, als het in Engeland was geweest had ie misschien gewoon Paddington geheten 🙂
Ik heb meteen visioenen van ouders die hun dochter Goverwelle noemen… (een station met die naam zie ik regemlatig op de rolborden…)
Of wat te denken van Vleuten – De Meern? Amsterdam – Arena? Utrecht – Overvecht? Wel sjiek, zo’n dubbele naam!
Op het station bevallen lijkt me trouwens geen pretje, maar dan ook nog onder luide aanmoediging van forenzen? HORROR!
Haha Goverwelle!
In Londen zou je er nog goed vanaf komen met Paddington. Je moet er toch niet aan denken je kind Cockfosters te moeten noemen, Ruislip of Piccadilly Circus. 🙂
Trouwens op het moment van de bevalling zou het me waarschijnlijk niet hebben kunnen schelen. Erg he? Ik kan me herinneren dat het me werkelijk geen fluit uitmaakte wie erbij was zolang mijn kind er maar uitkwam en snel een beetje 🙂 Er werd zelfs geassisteerd door een ex-student van me, wat vooraf toch wel een grote nachtmerrie van me was!
Maar normaal ben ik zo preuts als de pest… dus de herinnering van al die forenzen zou zeker gruwel zijn, brr. Ik geloof dat ik nooit meer met die metro zou durven, ai!